Een leger van 3,2 miljoen jonge mensen in Nederland staat er klaar voor. Gehypnotiseerd door dromen van wereldvrede en gewapend met een ‘het kan wel!’-mentaliteit, stropen ze hun mouwen op. Millennials smeken om een kans om de wereld veiliger te maken, maar ze komen er niet. De witte mannen op hun tronen houden ons tegen.
Millennials geloven in een betere, gezondere, veiligere en eerlijke wereld. Maatschappelijk belang stuurt al onze grote keuzes aan: een antropologische studie, een duurzame werkplek, veganistisch eten en wonen in een klein huis of tot aan onze dertigste met huisgenoten. Wij geloven dat het beter moet. Wij willen dat 70 miljoen vluchtelingen een nieuw warm thuis krijgen, dat de miljarden niet-blanke mensen niet meer worden beoordeeld op hun huidskleuren en dat de baby’s die zonder nationaliteit geboren worden (dit gebeurt elke 10 minuten!), beschermt worden tegen ontvoering en moord. Te veel om te vragen? Wij vinden van niet.
Sprookjes uit de Efteling
We zijn opgegroeid met zakken patat op zondagavond, ijsjes op de achterbank en tickets voor de Efteling voor elke kinderverjaardag. De meeste van ons weten helemaal niet hoe het is om arm te zijn. We hebben geen idee hoe het voelt om niet genoeg eten te hebben, om geen nieuwe kleren te kunnen kopen of om bedreigd te worden. Er is geen reden voor ons om ons zorgen te maken: met onze veilige afkomst en rijke pappie en mammie komen we er wel. Toch zijn wij degene die opstaan. Millennials staan op de Dam te protesteren tegen milieuschade, hand in hand geketend zodat de politie ons niet kan arresteren. Millennials gaan naar varkensboederijen gaan met flesjes waters en hondensnoepjes om afscheid te nemen van aanstaande baconreepjes en hamblokjes. Waarom moeten wij alles doen terwijl er mensen zijn met veel meer daadkracht en bereik?
Weg met de witte mannen
Je zou zeggen dat een miljoen idealistische mensen in een klein landje een verschil zou kunnen maken. Je hoeft slechts 25% van een bevolkingsgroep te overtuigen, om de hele groep over te halen en verandering af te dwingen. Toch lukt het ons niet. We maken geen schijn van kans zolang machtige witte mannen zoals Dick Benschop (topman van Schiphol), Ben van Beurden (bestuursvoorzitter Shell) en Thierry Baudet (klimaatontkenner) weigeren gehoor te geven aan de vurige roepen om eens meer aan een ander te denken dan aan hun eigen portemonnee.
Wanneer zijn we er klaar mee?
Het zijn die witte mannen, die het voor ons verpesten. Die ons de weg versperren. Die doodleuk een privévliegtuig nemen naar een klimaatvergadering in Luxemburg, die zeggen dat Corona een psychose is en verholpen kan worden door genoeg wodka te drinken en die trots vertellen dat je vrouwen bij hun ‘pussy’ mag grijpen. Het zijn de witte mannen die de grenzen naar Europa dichtgooien op het moment dat vluchtelingen ons het meest nodig hebben, die de Amazone verder kappen en de vlees- en zuivelindustrie een ‘grappige’ injectie van miljarden dollars geeft. Dit is pas één strohalm uit de hooiberg van de vreselijke dingen die witte mannen onze wereld hebben aangedaan. Wat doen ze daar nog?
I have a dream
Millennials hebben een droom. Een droom van het niveau van Martin Luther Kings ‘I have a dream’. Wij dromen van een schone, betere wereld. Naief, hè, dat wij denken dat het kan? We rekenen erop dat de rest van Nederland uit angst en onwetenheid stemt op de PVV en FVD, vrolijk gemarteld koeienvlees eet en denkt dat alles vanzelf wel goed komt. Wij weten, dat komt het niet. Dus werken wij extra hard. Wij laten ondanks Corona zien hoe belangrijk wij het vinden dat iedereen anti-racisme is. Millennials stoppen massaal met vlees eten, wonen in kleine schone huisjes van 50m2 zodat er genoeg ruimte is voor anderen, lopen in kringloopkleren en nemen geen plastic meer aan. Wij maken het offer. Wij doen tenminste iets. Wij durven onze ogen te openen. We durven de waarheid aan. Wij durven te veranderen.
Ga aan de kant
Overal zie ik ze. Mensen zoals ik. We schamen ons voor wat er gebeurd is en willen de wereld beter maken. Samen zijn we een ontzettend krachtig menselijk kapitaal, vol liefde, kennis en kracht. Maar het lukt ons niet. Ze worden zoals ik. Werkloos, omdat een normale baan met winstoogmerk ons niet gelukkig kan maken. Hoe kan het dat de mensen, waar de wereld nu het meeste behoefte aan heeft – de hamsterknuffelaars, de groenstemmers, de genderstudenten, de filosofen, de moeders, de docenten, de schrijvers, de duurzaamheidsextremisten – niet terecht komen op de plek waar ze een verschil kunnen maken? En waarom zitten er nog steeds mensen op hun troon, die al jaren niet meer weten wat ze zeggen? Die de connectie met de realiteit compleet kwijt zijn geraakt? Die meer bezig zijn met slaan dan zorgen. Het is tijd voor millennials om naar het stuur te grijpen.
